Onlangs verscheen er n.a.v. de informatieavond over het chemobrein een uitgebreid artikel in het Eindhovens Dagblad. Psycholoog Marieke van de Wal en verpleegkundig specialist borstkanker Angelique Brands van het Máxima MC vertelden over hun expertise en ervaringen. Maar ook Eikgast Frauke vertelde haar verhaal. En dat werd opgemerkt door Editie NL.
En afgelopen zaterdag verscheen Frauke met haar verhaal op de landelijke televisie. Zij schreef hierover een korte blog:
Frauke’s Blog – ‘Laten we er gewoon over doen‘
Kanker is er gewoon, laten we er dan ook gewoon over doen. Dat was de insteek van waaruit ik meewerkte aan een item van EditieNL over wat een chemobrein is en de impact ervan.
Je hebt de behandelingen gelukkig succesvol afgerond, je ziet er weer gezond uit en je denkt je leven weer op te pakken. Dat verwacht je zelf en je omgeving ook. Maar veel mensen blijken de fase na een behandeling als veel zwaarder te ervaren dan het behandeltraject zelf. De behandeling is een soort project, met een kop en een staart. Maar daarna zijn er klachten waarvan je niet weet hoe lang het gaat duren en of het überhaupt wel beter wordt. Het voelt alsof er iets kapot is en je weet niet of het nog hersteld. Aan de buitenkant is het onzichtbaar, maar op fysiek, mentaal en sociaal vlak is de impact groot. Het raakt je in je gevoel van bestaansrecht.
Aan de buitenkant is het onzichtbaar, maar op fysiek,mentaal en sociaal vlak is de impact groot.
Frauke
Veel mensen met een chemobrein kunnen nog maar moeilijk mee in wat ‘gewoon’ is in ons werk- en sociale leven. Er over praten en aanpassingen doen in verwachtingen (b)lijkt in onze maatschappij nog niet zo gemakkelijk. En omdat dat zo ingesleten is, geldt dat ook voor de persoon die de beperkingen ondervindt.
Mijn publieke coming out
Ik heb er altijd gemakkelijk over gepraat, maar toch voelde het een beetje als een publieke coming out om het voor de camera te hebben over mijn chemobrein. Het is dan wel zo dat de gevolgen van mijn behandelingen tegen kanker mijn hele leven beïnvloeden, ik weiger echter om het mijn hele leven te laten bepalen. Ik wil namelijk ook gewoon een beetje ‘mee kunnen doen’. Dus op momenten dat ik anderen zie dan wil ik graag ‘gewoon’ Frauke zijn. Ze zien me op mijn goede momenten en ik wil het niet steeds hebben over de dagelijkse zoektocht naar mijn energiebalans. – Ik heb overigens het idee dat dit voor veel mensen met een chronische aandoening geldt – Maar als je er niet over praat, hoe kunnen mensen dan weten wat het betekent? Dus als ik echt vind dat we gewoon moeten doen over kanker en de effecten daarvan, dan ook maar gewoon met mijn verhaal op de landelijke televisie.
Het item heeft mij in ieder geval hele mooie en waardevolle gesprekken opgeleverd. En ik hoop dat anderen zich gesteund voelen, dat er meer besef ontstaat en dat het gesprek meer gevoerd wordt over wat kanker (gehad) hebben allemaal betekent.
Frauke
Uitzending terugkijken? Klik dan hier. Of bekijk het volledig uitgewerkte artikel met video op de website van RTL nieuws.
